Een van de meest gestelde vragen is kon je dit al je hele leven al? Met dit bedoelen ze dus contact maken met de spirituele wereld contact met overledenen.
En mijn antwoord is steevast ‘vast wel’
Alleen ik zal even eerlijk zijn.
Ben me er nooit bewust van geweest dat dat wat ik ‘kon’ iets was. Iets bijzonders of anders.
Dat het iets was wat anderen niet konden, en nog steeds voel ik niet dat het een iets is wat ik kan waar ik goed in ben waar ik me best voor moet doen.
Voor mij is het zo normaal als ademhalen, zo normaal als de zon die verschijnt en weer weg draait.
Zo normaal, dat dit ook direct mijn grootste struikel blok was en eigenlijk nog steeds is.
Want contact met overledenen.
Praten met dode mensen.
Dat is best een statement.
Dat is toch echt iets voor films of voor uitverkorenen maar niet voor mij. Ik zo gewoon als maar kan. Ouders uit gewone gezinnen. Niets geen poeha. De doe maar normaal dan doe je al gek genoeg methode.
Dus ik moet daar vast heel veel voor doen. Want hard werken zul je. anders word het nooit wat!
Nee dat kan nooit zo makkelijk zijn.
Maar echt voor mij was dat het wel. Het was makkelijk heel makkelijk zelfs.

Ik was me als kind niet bewust van een andere wereld. Ik zag die andere wereld in onze wereld. Niet anders en niet ver weg. Ik zag en voelde hen met ons, om ons in ons.
Heb dus later de begrippen, daar boven, de hemel, en de andere wereld nooit begrepen.
Er was niets anders of ver weg in mijn beleving. Het aura zo en licht daar heb ik nooit begrepen toen ik begon met ontwikkelen het was er nul gewoon. gewoon ter beschikking.
Een van mijn eerste herinneringen nu ik terug kijk zijn wel de dingen als aan mijn voeten zitten in bed, gevoel van aan mijn dekens trekken, figuren met kappen op hun hoofd, het bed dat stond te schudden.
Maar eerlijk heb ik dat toen niet als iets bijzonders ervaren. Het was ook niet eng of gek.
Nu met alles wat ik weet terugkijkend zijn dat al dingen geweest dat de spirituele wereld heel dichtbij was.  En bezig was zichzelf te laten voelen.  Maar dat zeg ik nu. Met alles wat ik nu weet.
Toen ik zo rond mijn 23^ste op zoek ging naar pijn verlichting na een auto ongeluk.
Ik wilde wat anders dan alleen medicijnen. Toen vertelde Joke (mijn moeder) me op een spirituele healer. Eerlijk gezegd schoten de tranen van het lachen me in de ogen. Een healer laat me niet lachen. In een blauwe jurk zeker. Echt ik heb het allemaal gezegd, zweverig, ga toch weg, heb ik niets mee en ga maar door. Maar omdat ik zag dat zij er baat bij had en er dingen met haar gebeurde die voor mij onmogelijk waren heb ik de stap toch genomen.
Ik was best zenuwachtig. Waarom? Geen idee. Ik geloofde er toch niet in?
En alle vooroordelen die ik had werden ook nog bevestigd, schimmige muziek, wierook, en allemaal engelen beeltenissen aan de muur.
Een van de eerste vragen die deze mevrouw aan mij stelde was. Hoelang werk jij al met spirit?
Werkelijk geen idee wat ze bedoelde en dat zag zij waarschijnlijk ook aan mijn gezicht.
Ze zei wat ik bedoel is ‘jij kan dit ook en met gemak’.
Ik heb dit  in de wind geslagen op dat moment, maar was wel na enkele weken van de klachten af dat dan weer wel.
Toch bleven de woorden ‘jij kan dit ook en met gemak’ in mijn hoofd suizen.

Punt 1 voor de spirituele wereld aandacht was getrokken.

To be continued

Rosita x

Wil je verder lezen blijf dan mijn blog in de gaten houden.
Je kan je ook inschrijven voor de nieuwsbrief.