Come as you are go as you are!

Ik houd van het leven, ik houd van mensen, ik houd van goede gesprekken, ik houd van samen en samenwerking.
En in deze liefde, in deze vorm van passie gebeuren er nu eenmaal dingen! Ja dingen, dingetjes en gedoetjes.
Soms is iemand de wereld en soms ineens weer niet. Soms is het fijn en soms ineens best stom!
Ook daar houd ik van!
We zijn er namelijk om elkaar aan te vullen elkaar sterker te maken elkaars licht te zien elkaar Sparks zo je wilt.
Om die sterker te maken en om je meer te laten zijn. Want helaas kunnen we dat niet alleen. Eigenlijk vind ik dat geen helaas want ik houd er van elkaar opliften, elkaar mooier maken.
Soms duurt dat een leven en soms idd dat seizoen. Ook daar houd ik van. Leven en laten leven. Vasthouden en loslaten. Laten gaan wat niet meer past! En daar lieve kijkbuiskinderen zit de clou!
Laten gaan wat niet meer past! Laten gaan. Niet extra gaan vasthouden, extra gaan analyseren, het is wat het is namelijk.
Er is een soort van pad uitgestippeld.
Een pad in wat we ongeveer zouden kunnen pakken aan mogelijkheden.
En de kunst is om daarop te balanceren op dat pad te blijven lopen. Te kijken en voelen vooral wat en wie ons sterker maakt of gelukkiger. Het gaat er om te kunnen voelen hoe we elkaar dichterbij dat doel kunnen brengen.
Of dichter bij onze kracht als je het zo wilt zien.
En daar horen mensen bij vrienden, kennissen. Maar ook passanten. En de kunst is om die passanten te omarmen in liefde en laten gaan in liefde.
Ik hoor je denken maar wat als de passant mij niet laat gaan. Dan is het aan jou om het te laten, te laten voor wat het is. Zelfs eventueel duidelijk maken dat het niet meer voelt zoals eerst.
En wat nu als jij die passant bent?
Want hé Rosita als er passanten nodig zijn grote kans dat ik er dan ook een ben!
Ja uiteraard! Jij, ik, wij zijn ook passanten.
Dan is het de kunst als je voelt dat het veranderd bij de ander en de ander je loslaat hem dan ruimte te geven!

Wat ook al vond jij het nog zo fijn, bijzonder of liefdevol.
Het is tijd dat de weg vervolgd wordt voor beide. Op het moment dat ik dit schrijf heb ik passanten laten gaan en voel ik dat ik als passant weer dienstgedaan heb.
Ben ik boos? Nee dat doe ik niet meer! Dat deed ik vroeger boos zijn om dat men mij liet vallen. Maar ik ben simpel niet meer nodig. Simpel ja want meer is het niet. Ruimte voor andere dingen dat kan een mens zijn een ruimte een huis weet ik wat. Maar dat je moet luisteren naar de flow is mij wel duidelijk! Heel duidelijk. En hoort daar boos bij!! Nee wat mij betreft niet. Daar hoort liefde bij heel veel liefde en dankbaarheid.
Want het was wat het was. En het was mooi!

Ik bedank jullie in liefde voor de mogelijkheid om mijn licht sterker te maken! Ik hoop met heel mijn hart dat jullie ook zo over mij denken als ik door loop!

See you!

Rosita x

Dit blog is tot stand gebracht door iemand met een bijzondere kunst voor woorden!  In de volksmond dyslexie genaamd!
Best leesbaar zo, toch? Op opmerkingen over fouten en/of spelling wordt dan ook niet gereageerd.