Die ene witte envelope.

Blijf je mij me tot ik doodga vroeg ze me. Ik grapte nog als ik het dan nog doe. 
Ze wilde praten over spiritualiteit en ook healing krijgen. Dat was waarvoor ze kwam. De jaren verstreken en niets bleef onbesproken. Ze had een eerste liefde en o ze hoopte zo dat hij op haar stond te wachten. En die andere die haar pijn hadden gedaan die moesten het lef niet hebben. Als ik ga en er is een soort opwacht comité dan wil ik dat zelf bepalen. Daar was ze stellig in. Ik vertelde haar dat dat ook zo was dat ze niet bang hoefde te zijn dat er daar iets tegen haar wil zou gebeuren. Dat stelde haar soms gerust. Rosita zij ze dan. Die angst hé wordt dat beter als je dichterbij komt? En het is wel echt zo toch, dat leven na dit leven? Toen ik het einde zag naderen. Ging ze afstoten. Ze kreeg last van vergeetachtigheid. Ze werd boos op alles en ik mocht niet meer komen. Ik weet dat ze dat ook deed met andere mensen om haar heen. Dat hield ze gescheiden.

Wat heb ik veel van haar geleerd. Niet alleen de dingen in het leven. Door haar openheid over haar angst en boosheid, over hoe de oorlog in haar zat. En ze nooit meer iets zonder deze angst voor de oorlog kon. Het woord kolen maakte al een herinnering los aan de oorlog. Honger had ze gekend en liefdeloos zijn. Rot Duitsers zij ze steevast. Zonder oordeel. Ze hield van Duitsland. En toen ik terug kwam van een week vakantie. Lag die in de bus. Die gehate kaart die witte envelop met dat zwarte randje. Die  woensdag was ze al begraven. Een half haar geleden nu. En vannacht was ze in mijn droom levendiger dan ooit! Ze heeft me gevonden.


Wat een wonder is de dood. 
Dat wat was komt nooit meer terug
dat wat komt kennen we niet
Dat wat wordt is zelfs gehaat.
Terwijl de dood liefde heeft. 
En na de dood liefde is.
Het wennen aan je rol zonder hen is de dood voor mij.
De dood is een fysieke pijn van lijfelijk gemis. 
Heb de rouwende lief met heel je hart! 

Rosita x

Dit blog is tot stand gebracht door iemand met een bijzondere kunst voor woorden! In de volksmond dyslexie genaamd! Best leesbaar zo, toch? Op opmerkingen over fouten en/of spelling wordt dan ook niet gereageerd. 


5 Reacties

  1. Yvette

    Prachtig!

    Antwoord
  2. Je weet toch

    Wat. Mooi! Ik moest huilen.

    Antwoord
  3. Joska Scherrenberg

    Zeker waar, denk toch af en toe aan de (hoge) familie, maar weet dat ze weer terugkomen op aarde, zo gaat dat.

    Antwoord
  4. Stephanie

    Prachtig

    Antwoord
  5. Lucy

    Heel bijzonder.

    Antwoord

Laat een reactie achter voor Yvette Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *