Ja en dan heb ik mijn hart gegeven en doen ze dit. Een paar weken terug was dit een zin in een gesprek. 

Een gesprek zoals ik ze wel vaker heb. Over het leven, over overleven, over simpele maar duidelijke dingen. Waar we allemaal tegen aan lopen. Over situaties en dingen die ons allemaal over komen. 

Want echt de meeste mensen zijn in de kern hetzelfde. 

We willen liefde, we willen rust, ruimte, en vrede. 

We vinden ruzie meestal niet fijn. 

We willen gezien worden wie werkelijk zijn. 

We vinden angst niet fijn.

En dat laatste dat laten we juist regeren in ons leven, veel meer dan liefde. We roepen we willen liefde, vertrouwen en samen zijn. 

Maar presenteren vaak een blok, of een muur om ons heen aan anderen. 

We doen iets niet omdat we ooit om dat iets zijn gekwetst. We zitten de wel bekende muur het masker neer. 

We reageren hoe we het niet willen ontvangen. 

Zelfs heb ik zinnen en statements gehoord als;

Ja, ze prikken er maar eerst doorheen en dan zien we wel verder. 

Hoezo? Hoezo eerst door een muur van nep heen? 

We willen nooit meer gekwetst worden maar we zetten wel een muur neer die met geweld afgebroken moet worden. 

Met geweld. 

Ja, maar als ze er dan nog zijn dan zijn ze echt. 

Is dat zo? 

Of ze zijn zo “gewelddadig” en houden ze  van strijden, en als die muur naar beneden is en je hebt enkel nog liefde dan zijn ze misschien juist wel weg. Ze hebben de muur weg maar wat overblijft ben jij? Daar kwamen z enkel op af. Ze kwamen op strijd af. Je trekt aan wat je uitstraalt tenslotte. 

Ik geloof veel meer in leven vanuit spontaniteit. Ja, ik gebruik het woord liefde deze keer anders. 

Spontaniteit in plaats van liefde. 

Je gaat de weg op en je rijdt maar wat je luistert naar muziek en je ziet een mooi bos met mooi uitzichten want het is bergachtig in de omgeving waar je bent. 

Afijn, je slaat af een de weg in en je staat ineens vol op je rem, want zo blijkt de weg heeft een bord. 

Doodlopend! 

Dus we draaien om en gaan weg. 

Toch? 

Of gaan we tot hoever we kunnen de auto neerzetten en dan genieten van het uitzicht? 

Precies. 

Spontaan, eten we dan ook een ijsje want de kar kwam ook daar nog naar toe. 

Of gaan we op de rem en zoeken we tot we een ons wegen naar een nieuwe weg die niet lijkt te komen. 

Jij bent de doodlopende weg in dit verhaal en als je een muur hebt of bouwt, 

en andere er niet langs durven. Wat dan? 

Want iedereen leeft met een zekere angst. Ieder zijn eigen data dan weer wel. En allemaal zelf gemaakt. Dus iedereen reageert op zijn eigen unieke muur manier. 

Wat nu als je de spontaniteit altijd laat zegen vieren in relaties. In elke omgang met een ander. 

Met jou normen en zelfrespect uiteraard. 

Daar hoort pijn doen als stopbord bij.  

Dus ja, je hebt je opengesteld. 

Ja, het was super leuk voor zolang het duurde en nu is er pijn nou klaar dan. Twee dingen kun je dan doen. 

Aangeven dat het pijn deed. 

Of aan geven dat je stopt. 

Niet de muur weer optrekken. Want een opgetrokken muur is een opgetrokken muur. Vet lastig om overheen te kijken en je leven spontaan te leven. 

Dus laat muren, doodlopende wegen lekker in de kast en leer om je grens te benoemen. Misschien eerst herkennen. 

Leren te benoemen wat iets met je doet. 

Wie weet geeft dat andere inzichten en veel meer ruimte dan die stomme rot muur. 

Want ik zal eerlijk zijn, als ik een muur zie dan draai ik me soms om. 

Gewoon omdat ik de zin niet heb. 

Dus je wijst wellicht dingen af die je eigenlijk graag wel zou willen of zelfs voelt dat je ze nodig hebt. 

Want als iedereen om iedereen dit zou doen is het erg alleen, zonder muur veel fijner leven. Met open deuren en al. Kom je prima, ga je prima. Ik wil leven in spontaniteit dus geen muren meer hier. En mocht je me stug vinden kijk is of jij soms een muur had waar ik op in beukte? Dus leef zonder angst voor pijn. Voor harte pijn. Want dat voorkom je niet. Dat heet leven. En zeg je nu ja maar jij. 

Echt! Bin there. Ik had muren groten en dikker  dan om het Vaticaan. 

En nu nu heb ik spontaniteit en liefde. 

En mijn deuren staan open om te komen en te gaan. 

Probeer het zonder muur. 

Kom met spontaniteit om te kijken wat we elkaar kunnen brengen. 

Blijf geïnspireerd 

Rosita x