Ro wil je met me naar de dokter want ik kan niet meer rijden van de pijn in me rug!
Die vrijdag daarvoor belde ze al dat ze zich zo slecht voelde. In het weekend even om de hoek gekeken en na meer dan 40 jaar vriendinnen ken je elkaar best goed. En ik wist dit is niet oké. Ik opperde om naar de huisartsenpost te gaan. Maar helaas was dat niet nodig, vond ze. En maandag dus dit telefoontje. Ik kwam bij haar thuis en alles in me zei: “neeeee niet goed, wat is dit!!” Ik keek haar moeder aan en die keek hetzelfde als hoe ik het voelde… Na een heel gedoe bij de dokter, ontstekingswaardes zo hoog, dat kon eigenlijk niet. Onmiddellijk naar het ziekenhuis… waar ze nog een week nodig hadden om de ontsteking te lokaliseren en te weten wat nu de ontstekingen veroorzaakte. Alle onderzoeken en scans die je je kunt bedenken. Helaas moest ze daarvoor in coma raken en naar de intensive care bij het UMC Utrecht gebracht worden. Waar duidelijk werd dat het staphylococcus en meningitis was… een onmogelijke en uiterst gevaarlijke combi. Meerdere operaties volgden om de ontstekingen te spoelen en te spoelen en te spoelen. Het duurde nog weken eer ze wakker werd en weken voordat ze aanspreekbaar was. Want na wakker worden was er nog geen controle over haar lichaam. Alles via infuus en machines. Maar wat een kracht had en heeft die vrouw. Dag bij dag iets helderder. Tot bleek dat er door de ontstekingen een dwarslaesie ter hoogte van haar borst was. Mieke niet meer kunnen lopen? Hoe dan? Barbecueën, feestjes, Tennissen, voetbal, lekker autorijden… hoe moest dat! Want Mieke kan alles en ze verzorgt iedereen. Hoe dan? Maar haar kracht, haar levenskracht en power zorgde ervoor dat ze accepteert. Of eigenlijk is ze het aan het accepteren.
En is ze weer voorzichtig aan het leven.
Niet overleven. Maar leven. Genieten. Plannen maken. Alles wat kan vanuit een rolstoel. Het bizarre is dat ze een erg hoge dwarslaesie heeft maar nog wel arm functie. Dat is mega fijn. Maar we leven dan ook in een regeltjes land. En ben je al snel “te goed” voor sommige tegemoetkomingen. Mieke zal nooit klagen, nooit. Maar al die aanpassingen aan haar huis, weer de tuin in kunnen. Want dat kan nu niet. Tenminste niet zonder hulp. Je moet weten, ze woont alleen. Dus alles moet zonder hulp te doen zijn. Nogmaals ze zeurt nooit! Maar ik merk dat ze nu compromissen moet gaan sluiten wat wel en wat niet, omdat het nu eenmaal niet allemaal vergoed wordt. Dus ik dacht wie weet kunnen we haar een beetje helpen, een beetje steunen. Een klein achterdeurtje voor een aanpassing aan haar tuin. Juist omdat barbecuen niet binnen kan. Een Google Hub om alles met spraak te bedienen. Een speciale spiegel in de douche. Je snapt mijn punt. Dus wie wil een kleine (een grote mag ook 😜) bijdrage doen aan deze powervrouw die nooit vraagt en nooit klaagt?

https://gofund.me/cacba177