In ons dagelijkse leven, waar de zon gewoon opkomt en gewoon weer ondergaat. 
En de seizoenen elkaar in een prachtig mooie dans afwisselen, staan we als mens vaak stil bij het mysterie van de dood. 
Als medium proberen we dan ook te laten zien dat deze dans eeuwig duurt en de ziel gewoon doorgaat.

Dit stukje tekst van Arthur Findlay,

 “Once it is accepted that the mind never dies, but only changes the environment, then death on earth, no matter at what age, is understood to be merely a bend in the road of life, round which humanity is forever turning,” 

Roept op tot een diepere overdenking van de kringloop van leven en dood.

Deze tekst, die klinkt als een lied, als een gedicht, nodigt uit om eens anders naar de dood te kijken. 
De dood te zien als een ander onderdeel van onze levendige reis, een bocht in de weg van het leven die ons naar of in een nieuwe omgeving brengt.

Stel je nu eens voor dat het leven is als een rivier is, die stromend door tijd en ruimte gaat. 
En als je dan naar de dood kijkt als een riviermonding, waarbij het water niet ophoudt met bestaan, maar gewoon van vorm verandert, zich mengt met de zee en verspreidt in een eindeloos bestaan.

Net als onze ziel niet verandert en oplost in het niets bij de dood, stroomt hij over in een ander bestaan, in een omgeving waar we misschien nog geen weet van hebben. De spirituele wereld.

Als we op deze manier gaan kijken naar de dood. 
Kan de angst voor de dood veranderen. En zelfs volledig transformeren.

Het idee dat de ziel nooit sterft, maar alleen van omgeving verandert, geeft ons de vrijheid om op een andere manier te kijken naar dat wat we ‘dood’ noemen. Dat dat slechts een verandering is van de vorm waarin we nu als mens bestaan. 

Het is als een vlinder die uit zijn cocon komt en zijn vleugels ontvouwt voor een nieuwe fase van zijn reis.

Net zoals we de seizoenen omarmen, de ontluikende van de lente, het bruisende leven van de zomer, de tot rust komende herfst en de verstilde winter, kunnen we de dood omarmen als een belangrijk onderdeel van onze menselijke ervaring. 
De vergelijking met een bocht in de weg van het leven leert ons dat deze bocht ons niet weghaalt van het pad, maar ons eerder leidt naar een ander uitzicht, nieuwe ervaringen en onontdekte horizonnen.

Denk maar aan de ziel als een ontdekkingsreiziger, onderweg door tijd en ruimte. De dood is dan als een tussenstop, een gelegenheid om uit te rusten en op te laden voordat we verder gaan op onze reis. 
Deze manier van kijken wordt zo mooi en liefdevol, als de ontdekkingsreiziger zich bewust wordt van zijn deelname aan een groter geheel, een voortdurende reis die de grenzen van het fysieke overstijgt.

Terwijl we de woorden van Findlay koesteren, worden we ons steeds meer bewust van het geschenk van het hier en nu en het wonder dat het leven heet. 

Dan kunnen we troost halen uit het besef dat we deel uitmaken van iets wat onze voorstelling te boven gaat, iets wat ons verbindt met alle levende wezens en met de spirituele wereld zelf. 

Dus laten we dansen op het lied van het leven, omdat de dood gewoon een nieuwe dansvloer aanbiedt, en dat onze reis nooit echt eindigt, maar zich vloeiend voortzet in een uitgestrekte en altijd veranderende realiteit. 

Rosita. x