Dolende zielen.
Een vriendin van mij krijgt het dit jaar goed voor haar kiezen. Allerlei onverwachte zaken die denderen haar leven in.
Een heleboel verdrietige, maar ook mooie dingen die gebeuren en waar emotie op zit. Het is soms zo dat alles tegelijk aandacht nodig heeft.
Ze heeft een hele leuke moeder die helaas alzheimer heeft en waarbij het heel snel gaat, het is alsof je een sneeuwbal van een berg afrolt die snel gaat en steeds meer aanzwelt.
Ze geeft haar moeder alle aandacht.
Bezoekt, masseert, knuffelt en is er voor haar. Alzheimer neemt het steeds meer over. Van agressie naar terug in de tijd, allerlei verhalen die er niet zijn. Vallen, niets meer weten. Niet eten of drinken. Geen pijn meer aan kunnen geven. Niet weten wie je bent als je in de spiegel kijkt. Ja, de horror die alzheimer heet. En moeder die is steeds minder zichtbaar. We appten van de week over en weer. En ze vertelde dat alleen maar even een hand vasthouden of een blik in de ogen rust brengt. Soms is het zo dat ik dan ineens tik op de app en mijn vingers sneller gaan dan de app. En als ik teruglees, is er logica.
De inspiratie ging als volgt:
Logische dat ze de liefde enkel hoeven te voelen. Want mensen met alzheimer weten niet echt waar ze eindigen of beginnen.
Met een hoofd dat langzaam oplost. Verbonden aan een zilveren koord dat niet knapt.
Een lichaam dat niet werkt zoals je wil. Of zelfs geen controle meer heeft over de functies.
Als er al ergens dolende zielen bestaan dan is dit de definitie.
Logische dat enkel kijken en aanraken en er zijn genoeg is. Want liefde is zo simpel, zo eenvoudig.
Dus een dolende ziel kan enkel op deze aarde bestaan. Bij deze aandoeningen, of geestesziekte. Een ziel die verdwaald is in de kwelling van een lichaam.
Dolende zielen op aarde. Laten we ze liefde sturen. Zodat ze hen thuis kunnen bereiken of hun lichaam weer kunnen controleren.
Altijd mooi hoe dit wekt en ook wat het doet. Deze inspiratie bracht me zoveel meer toen ik erover na bleef denken en echt tot me door liet dringen.
Dolende zielen…….zijn zielen die even de weg kwijt zien hier op aarde.
De weg kwijt naar het licht.
En lees het licht dan als het lichaam, als in het leven hier en nu. Ze leven niet helemaal maar half, of moet ik zeggen, ze kunnen het even niet anders.
Dolend in de wir war van de mind, de angst. Maar ook in eigen onbegrip en ook nog eens de angst om niet begrepen te worden. Want ja je bent anders, je voelt je anders.
Inrichtingen vol met liefdevolle doelende zielen.
Die het licht even kwijt zijn.
Kwijtgeraakt of wellicht uitgeschakeld om dat het trauma te groot was.
Vandaar de term dwalend naar het licht.
Mag ik zeggen dat deze inspiraties mij altijd blijven raken. Liefdevol aanraken. En mijn vriendin daar heb ik heel veel respect voor hoe ze alle ballen omhooghoudt. Laten we dus liefde blijven geven aan hen die dwalen en de weg naar het licht niet weten.
Liefs Rosita
Mooi geschreven….. het is een verwarrende “wereld” vormen van Alzheimer. Voor iedereen die er mee te maken krijgt. Uit en met liefde geven, er met liefde naar kijken. Wens ieder de kracht en liefde toe waar je ook staat in de verwarrende wereld van Alzheimer….. dank voor je woorden met liefde geschreven.
X
Mooie gedachte,klinkt inderdaad heel logisch! En mooi om dan met dat idee er te zijn voor deze mensen. Aansluitend daarop; hoe is dat als mensen op aarde een geestelijke aandoening hebben,zijn ze dan in spirit wel weer verlost daarvan? Een maand geleden is mijn moeder overleden maar mijn broertje en ik zijn haar al veel eerder ‘verloren’ door waarschijnlijk een bipolaire stoornis. Nu raakt haar dood ons enorm en hoop ik eigenlijk dat ik weer verbinding kan vinden met haar in spirit….. ik ben hier heel benieuwd naar,of ze nu dan weer echt zichzelf is. Ik hoop dat je hier antwoord op kunt geven.
Liefs, Susanne
JA, zeker is ze hier verlost van. Het is een aandoening van het lichaam, niet van de ziel van je moeder, je moeder dus. Het is een kortsluiting van het lijf. Liefs Rosita
Dank je wel Rosita,ik hoopte en dacht het wel maar het is heel fijn om dat van jou bevestigd te krijgen!! ❤️
Kunnen we iets doen om hen de weg naar het licht te laten vinden misschien?
Beseffen dat ze het kwijt zijn. Niets van ze vragen, maar ze laten zijn. Dan is de stress eraf en kunnen ze beter helen. Of de mind kan beter healen. Alzheimer heeft alleen liefde nodig.
In 2018 heb ik mijn bonus-moeder verloren aan Alzheimer. Na haar dood ben ik vrijwilligerswerk gaan doen in een tehuis voor mensen met Alzheimer. Het brengen van een beetje licht, afleiding of alleen een luisterend oor, het is dankbaar werk. Wat een rot ziekte is het toch, momenteel heeft mijn schoonmoeder ermee te kampen.
“Verbonden aan een zilveren koord dat niet knapt” Precies dat.
x