Ik was op een study week op het Arthur Findlay college. Met zijn zessen. Vrienden, gelijkgestemde! Heerlijk even niets. In zo’n week staan het bijwonen van lezingen, tutorials en gezamenlijke oefeningen centraal. Ervaren, luisteren en doen. Thuiskomen kun je wel zeggen. Maar het plezier om met elkaar te zijn is vaak het grootste cadeau. Lachen totdat je niet meer weet of het huilen of lachen is. Maar de lessen zijn dus ook super tof. En tijdens een van die lessen, een tutorial dat is een uitleg en ook praktische voorbeelden, gebeurde er iets heel moois. Er moest iemand op het podium.
Dat op zich is niet bijzonder in zo’n week.
Maar wie? 

En ook nu weer riep de halve sanctuary; let the Dutch do it.
Wat een soort thema was van deze week. Wij ook met onze opvallende lach, brutale antwoorden, gekke balspelen in de pauze noem maar op! Ja balspellen mocht je ooit “orbbal” willen spellen i‘m your girl!
Inderdaad niemand stond op. Als je me kent weet je dat ik van oefenen houd, en uit mijn comfort zone gaan vind ik leuk, dus ik stond op. Geen idee of je de Sanctuary kent? Het is een soort kapel met stoelen in rijen aan weerszijde.

We zaten die dag wat halverwege ik liep met wat bravoure naar voren tussen de stoelen door.
Grappig genoeg met luid applaus en gekkigheid

Oke ik betreed het podium wat altijd een speciaal gevoel geeft.  Het was al later in de week en dan wordt je losser en ook meliger. Dat wil niet zeggen dat we niet serieus waren tijdens deze oefening. De opdracht was duidelijk, met je rug naar het publiek en de juf in kwestie gaf me ja of nee. aan de hand van de antwoorden eigenlijk knikjes van het publiek.
Ongezien, blind contact maken dus. Oké ik voelde een vrouw, een vriendin, kanker, zakelijk, spiritueel, liefde voor fotograferen en een foto van een bloem op de kaart die ze zelf had gemaakt. Al deze bewijzen kwamen uit de spirituele wereld. Ze gebruikte mijn eigen herinneringen in dit specifieke contact want er kwamen beelden van een vriendin van mijzelf. Omdat ik al ervaren was toen die tijd wist ik geven wat er komt en dat deed ik dus. Ik gooide er nog wat meer bewijzen uit. Alles klopte maar er waren er meer die het herkenden ik ging maar door en door. En alles werd door die mensen herkent. Het waren echt geen algemeenheden. Zelfs erg specifiek maar er bleven er meer meedoen.
De juf zei ik snap het ook niet maar ze snappen het allemaal. Ik ronde af met de boodschap. Ik mocht stoppen en we gingen kijken wat er nu “mis” gaat. Ik draai me om en de groep met handen omhoog waren mijn vrienden, dus ook haar vrienden. Want ja het was dus gewoon onze vriendin. Dus al die beelden die ik herkende waren dus gewoon de beelden en die klopte! De Spirituele wereld  kent mooie wegen! 

Met de boodschap wat hadden we het leuk, sloot ze het af! Nou en we hadden het leuk! 

Rosita x 

Dit blog is tot stand gebracht door iemand met een bijzondere kunst voor woorden! In de volksmond dyslexie genaamd! Best leesbaar zo, toch? Op opmerkingen over fouten en/of spelling wordt dan ook niet gereageerd.