Mijn vader die in de hemel is. 

Mijn Griekse vader waar ik uit geboren ben is al 3 jaar in de spirituele wereld, regelmatig komt hij bij studenten even langs. Dan weer met dit, en dan weer met andere info. De eerste keer zelfs echt hoorbaar met zijn eigen stem via het mediumschap van Scott Milligan. Via een voiceboks dat wordt gemaakt door een ander soort mediumschap als wat je meestal meemaakt. Fysiek mediumschap. Dan zit het medium in een trance staat en komt er een substantie uit het lichaam dat ectoplasma heet. Dat vormt dan buiten het lichaam een soort stembanden. Maar we waren dus in de banyan om deze vorm te bestuderen. En bij de eerste gelegenheid bam. Hij was net een week overleden en daar was hij met de eerste sorry. En ook, ik ben blij met de vader die je op gevoed heeft, boodschap ( ja ik ook, met beide opvoeders trouwens) in de jaren die volgen laat hij op bijzondere wijze zien hoe hij in spirit beseft wat hij op aarde ook heeft meegemaakt, en aangericht maar ook aan herinneringen heeft gemaakt.  

Maar bij mij is het veel sorry. 

Ik heb hem allang vergeven, maar aan alles merk je hij heeft het ook nodig om sorry te kunnen zeggen. De laatste 2 weken komt hij met echt hele nare herinnering voor mij. Maar wel bijzonder hoe hij dus laat zien dat hij in spirit dat echt durft aan te kijken en aan te gaan. 

En ook  mooi dat hij de kans krijgt om dit te verwerken en daardoor ik ook natuurlijk. Tijdens het terugkomen uit de trance in de woensdag cirkel moest ik er zelfs even van bij komen, omdat als je in die staten bent geweest je extra gevoelig bent nadien. Hij liet me een scène zien wat ik echt allang vergeten was. Echt  30 jaar terug. Maar zo levendig. En niet leuk dus. Ik vertelde het tegen de andere wat dat met me gedaan had. We praten er even over zo heen en weer en ik was weer oké. 

De volgende dag gingen we na de vergadering van de xxl week nog even wat na kletsen in een tent met een wit dakje. Het regende Carmen zei laten we daar gaan zitten. Ik roep joh lijkt wel Grieks. En dat was ook zo. Ik houd van de geur zei ik nog. Die geur die ook in het café/restaurant Hellas hing. Ik benoemde het ook en de meiden keken me glazig aan roken parfum en de ander niets. Ik benoem nog de herinnering en dat dat alelijd bijzonder is iets ruiken en even in dat moment terug zijn. We kletsen wat en eten en drie ken wat. En we gaan afrekenen. We krijgen pepermunt en een wakend oog. Waar we net over jaloezie en mensen die iets een ander niet gunnen praatje ( in het algemeen) legde ik de functie uit van het blauw oogje. We lopen grappend naar de kassa en Carmen zegt tegen de eigenaar die ons bezoek veel te kort vond. Deze dame wijzend op mij is ook Grieks. Ik zeg tegen de man nou half mijn vader was dat. Dan de voor mij bekende vraag. Van wie ben je. Ik zeg tegen de man van Katsamakis…. Die puntjes is mijn 1,2,3 in mijn hoofd want aan de leeftijd van de man denknik dan al die kent hij wel. Maar deze reactie. De man vliegt mij geschokt en half huilend om mijn nek en zegt. Mijn vriend, mijn vriend was dat. Ooooo Nikos. Dat was mijn vriend. Ik ken deze reactie omdat hij best bekend is onder de “ oudere Grieken”  door het café in de vroegere jaren toen de Grieken naar Nederland kwamen verbinding zochten. Deze laatste zin is wat hij nu ook deed. Verbinding maken. Healing brengen. Laten weten dat er ook veel leuke herinneringen waren. En deze samen brengen deze week. Ik ben dankbaar. 

Rosita x